Identificeer en bestrijd schimmel, uitbloeiingen en spons
Verkleuring aan de muur, gevel of het plafond hoeft niet altijd schimmel te zijn. Het kan ook uitbloeiingen zijn of de spons die huiseigenaren vrezen.
Het is echter moeilijk om ze van elkaar te onderscheiden. Zwarte, groene en witte schimmel komen het meest voor in woonruimtes. Maar gele en rode schimmel zijn ook mogelijk en vaak niet te onderscheiden van uitbloeiingen of spons.
Vochtschade: schimmel, uitbloeiing en droogrot
Geval van schade: 1. Schimmel
De schimmel is een micro-organisme. Om op te komen en te groeien, heeft het de volgende leefomstandigheden nodig: vocht, zuurstof en warmte. Daarnaast moet het een voedingsbodem krijgen die al behanglijm kan vertegenwoordigen, maar ook gips, verf, hout, aarde, tapijten en zelfs sommige soorten plastic. Gewoon huisstof is voldoende om schimmelvorming te veroorzaken.
Schimmel © animaflora, fotolia.com
De eigenlijke schimmel is met het oog niet te zien. We zien alleen de sporen en schimmeldraden die zich verspreiden. Eerst verschijnen er wat vlekken, die meestal rond zijn en dan, als er geen maatregelen worden genomen, uitgroeien tot een paddenstoelentapijt.
Zwarte schimmel
Zwarte schimmel is de meest gevreesde en bekende schimmel in woonruimtes. Het wordt niet veroorzaakt door een specifieke schimmel, maar kan ontstaan uit verschillende soorten en geslachten. Het komt vooral voor als er vochtproblemen zijn in of aan de muur. Vooral muren, behang, gestuukte wanden en plafonds en tegelvoegen lopen gevaar. Grote temperatuurverschillen zijn voor hem geen probleem, hij gedijt al bij 6 ° C en voelt zich behaaglijk tot rond de 45 ° C. Zwarte schimmel kan droog en poederachtig of slijmerig en grijs zijn. Alle soorten zwarte schimmels zijn uiterst giftig voor het menselijk organisme vanwege hun agressiviteit en overlevingsvermogen. Het kan verschillende allergieën, nieraandoeningen en zelfs ernstige infectieziekten veroorzaken.
Zwarte schimmel © Heiko Küverling, fotolia.com
Groene schimmel
De groene schimmel komt ook veel voor op vochtige muren en plafonds. Het kan zich via zijn sporen in het hele appartement verspreiden. Vochtige ruimtes zoals badkamers en keukens, voegen en slecht geventileerde ruimtes zoals onder de vloerbedekking of achter wandbekleding lopen een bijzonder risico door groene schimmel. Groene schimmel vormt meestal een donzige laag. Het is niet ongebruikelijk dat het samen met andere soorten schimmels verschijnt en zo een kleurrijk mengsel vormt. Het gif van de groene schimmel is niet zo extreem schadelijk als de zwarte schimmel, maar heeft een immuunverzwakkend effect. Het kan allergieën, astma en hoofdpijn veroorzaken, en de sporen kunnen het longweefsel infecteren en blijvende schade aanrichten.
Groene en witte schimmel © elen31, stock.adobe.com
Witte schimmel
Witte schimmel is nogal onopvallend en moeilijk te zien, vooral op lichte oppervlakken zoals gips of lichte muurkleuren. Daarom blijft het vaak lange tijd onopgemerkt en kan het zich ongehinderd verspreiden. Pas na een tijdje verandert witte schimmel van kleur en wordt hij donkerder. Witte schimmel komt vooral veel voor op plafond- of vloerhoeken, in nissen, achter meubels op buitenmuren en in de kelder - voornamelijk in koude, onverwarmde en vochtige ruimtes. Het wordt vaak verward met zoutuitbloeiingen op baksteen, beton en pleisterwerk. Indicaties van witte schimmel kunnen een ietwat muffe geur zijn of het verschijnen van houtluizen, zilvervisjes of stofluizen in het appartement, aangezien deze duiden op een vochtige omgeving. Witte schimmel irriteert de slijmvliezen en kan leiden tot sinusitis, frequente verkoudheid, huidziekten,Keelpijn, hoest, chronische bronchitis of gewrichtspijn.
Rode schimmel
De rode schimmel heeft grote hoeveelheden cellulose nodig om te groeien. Het komt vooral voor op papierbehang omdat het hier een ideale voedselbron is. Het komt vaak voor in de badkamer, toilet en keuken omdat de voedingsomstandigheden daar beter zijn dan in andere woonruimtes. De schimmelcoating is van een vrij droge tot slijmerige consistentie en kan in verschillende roodtinten en kleursterktes voorkomen. Rode schimmel kan tot astma leiden.
Rode schimmel © lpicture, stock.adobe.com
Gele schimmel
De gele schimmel wordt niet zo sterk waargenomen vanwege het minder opvallende uiterlijk. Gele schimmel in woonruimtes is minder waarschijnlijk felgeel dan oker of bruin, en het is zeldzaam. Het vormt zich bij voorkeur in vochtige hoeken, in katoenen stoffen of gestoffeerde meubels. De consistentie varieert tussen droog, schilferig, korrelig en vettig. Gele schimmel geeft tijdens zijn metabolisme gif af aan zijn omgeving en is bijzonder gevaarlijk voor de gezondheid. Het kan onder meer leverkanker en hartfalen bij mensen veroorzaken.
Gele schimmel © Sandipruel, stock.adobe.com Tip: Vind de goedkoopste gespecialiseerde bedrijven voor schimmelbestrijding en vochtschade , vergelijk aanbiedingen en bespaar.
Voorkom schimmel
Om schimmelvorming te voorkomen, is het niet alleen nodig om goed te ventileren. In plaats daarvan moet er ook een intacte kelderafdichting zijn. Hierbij speelt de thermische isolatie van de buitenmuren een belangrijke rol. Iedereen die renoveert, moet er daarom voor zorgen dat de oppervlakken van de keldermuur met geschikte isolatiematerialen warm zijn en zo de ophoping van vocht tegengaan. Als er zich al schimmel heeft gevormd op de binnenmuren van de kelder, moet deze worden verwijderd.
Wil je tijdens de renovatie een goed binnenklimaat creëren en zo schimmel vermijden, dan heb je drie mogelijkheden:
- 1. werken met kalkpleister en kalkverf,
- 2. Gebruik capillair-actieve bouwstoffen of
- 3. Bevestig bouwplaten gemaakt van polyurethaan, die vocht opnemen met hun geïntegreerde silicaatlaag.
Verder speelt een horizontale barrière in het metselwerk een belangrijke rol bij het voorkomen van schimmel. Een horizontale barrière heeft als taak het metselwerk te beschermen tegen opstijgend grondvocht. Water dat opstijgt uit de koele grond wordt tegengehouden door de kering en voorkomt verdamping van het grondwater op het buitenmuuroppervlak van de kelder. Bijbehorende afdichtingsfolies lekken vaak of helemaal niet in oude gebouwen. Renovatoren kunnen dit verhelpen door vervolgens horizontale barrières te introduceren.
Omdat schimmel altijd afhankelijk is van water, kunnen defecte leidingen ook de oorzaak zijn. Daarom moet in het algemeen voor elke schimmelbesmetting een hoofdoorzaakonderzoek worden uitgevoerd. Het is raadzaam om een specialist te raadplegen. Omdat water de weg van de minste weerstand zoekt. Het beschadigde gebied hoeft dus niet per se achter de schimmelplek te liggen.
Nadat de oorzaak is weggenomen, kan de schimmelvlek worden verwijderd met producten zoals schimmels en sporenverdelgers. Deze chemische producten zijn verkrijgbaar bij speciaalzaken of bouwmarkten. Ze worden meestal op de zichtbare schimmelvlek gespoten en de mal wordt na de aangegeven inwerktijd eenvoudig weggeveegd.
Schimmelmeting door een specialist © Verband Privater Bauherren eV Tip: Lees onze artikelen Schimmel schilderen en gewoon schimmel op de muur behangen?
Schadegeval: 2. Uitbloei
Uitbloeiingen komen voor in praktisch alle minerale bouwmaterialen. Je ziet ze bijvoorbeeld heel vaak op de oppervlakken van gepleisterde muren, metselwerk, natuursteen, maar ook op beton. De vaak witte uitbloeiing wordt vaak aangezien voor witte schimmel. Maar het goede nieuws: hoewel uitbloeiingen een visuele ergernis zijn voor veel huis- of appartementsbezitters, is het onschadelijk en heeft het geen invloed op de statica. Ze kunnen ook worden verwijderd.
Net als bij schimmel, geeft het bestaan van uitbloeiingen aan dat de aangetaste muren, plafonds of vloeren worden blootgesteld aan vocht. Uitbloeiingen treden altijd op wanneer zoute oplossingen uit het metselwerk of pleisterwerk verdampen. Oplosbare zouten in metselwerk of gips zijn onder meer natriumchloride (keukenzout), natriumsulfaat of magnesiumsulfaat. Maar ook minder oplosbare verbindingen kunnen onder bepaalde omstandigheden worden opgelost. Het typische "muurnitraat" heeft een andere oorzaak. Het ontstaat door een chemische reactie. Hier reageert ammoniak uit de kamerlucht met de gebruikte mortel. Je moet altijd onderscheid maken tussen uitbloeiing en muurnitraat.
Het water in het metselwerk of gips wast de oplosbare zouten of andere oplosbare verbindingen weg. Het water diffundeert door de bouwconstructie en verdampt na verloop van tijd aan de oppervlakte. De zouten blijven achter en vormen dan de duidelijk zichtbare uitbloei.
Gips
Zoutuitbloeiingen op de pleisterlaag kunnen op verschillende manieren worden verwijderd. In veel gevallen is een hardmetalen borstel of spatel voldoende. Een andere optie zijn geschikte reinigingsmiddelen. Afhankelijk van de intensiteit van de uitbloeiing dienen dergelijke reinigers onverdund of verdund met water te worden gebruikt en bijvoorbeeld met een kwast aangebracht. Na een door de fabrikant aangegeven tijd wordt de reiniger met water afgespoeld. Daarnaast kunt u isolatieverf gebruiken om verdere zoutaanslag tot op zekere hoogte te voorkomen. Het kan echter zijn dat de pleister gedeeltelijk moet worden vernieuwd als de uitbloei niet kan worden verwijderd. Maar eigenlijk geweldig: de luchtvochtigheid moet worden teruggebracht tot een acceptabel niveau.
Opstijgend vocht en uitbloeiingen © Fotoschlick, stock.adobe.com
TIP
Maak gebruik van onze gratis offerteservice: vergelijk prijzen van gespecialiseerde bedrijven voor schimmel- en vochtbeheersing en bespaar tot 30 procent
Bakstenen en klinker
Als bakstenen en klinker bloeien, zijn het meestal in water oplosbare zouten uit de mortel die in opgeloste vorm naar de oppervlakte worden getransporteerd door de capillaire werking van de stenen of klinker. Wanneer het water dan verdampt, kristalliseren ze en verschijnen ze als een witte waas van zout. In de regel kunnen de zouten in droge toestand met een harde borstel worden verwijderd, indien mogelijk zonder extra water. Een eenvoudige maar zeer effectieve preventieve maatregel is om het onafgemaakte metselwerk gewoon af te dekken als het regent.
Uitbloeiingen op de bakstenen muur © starekase, stock.adobe.com
Zoutzuur, dat mogelijk is gebruikt om de stenen na het metselwerk schoon te maken, kan ook uitbloeiingen veroorzaken: het bevat stoffen die kunnen bloeien en lost ze tegelijkertijd op uit de mortel. De resulterende uitbloeiingen mogen nooit worden verwijderd met zoutzuur of zure reinigingsmiddelen. Zuren kunnen ook de klinker zelf verkleuren. Deze verkleuring is onomkeerbaar en niet meer te verwijderen!
Met alle klinkerstenen in contact met de grond, is uitbloeiing meestal niet te voorkomen. De oorzaak is hier ofwel zout water uit de grond of, heel vaak, strooizout met een enorm effect.
Natuursteen
Uitbloeiingen zijn vaak te zien op natuurstenen buitenshuis. Vocht maakt zouten los van de ondergrond en de capillaire werking van natuursteen transporteert ze naar de oppervlakte of in de voegen.
De overgrote meerderheid van uitbloeiingen is calcium. Deze zijn meestal zonder problemen te verwijderen van robuuste en duurzame natuurstenen als u gebruik maakt van zogenaamde cementfilmverwijderaar. Deze producten zijn ook specifiek voor natuursteen verkrijgbaar. Graniet, gneis, kwartsiet en zandsteen zijn bijzonder geschikt voor een toepassing. Ze zijn robuust genoeg om de reinigingsmiddelen op zuurbasis te weerstaan. Voor andere steensoorten kunt u het beste uw dealer of specialist raadplegen.
Tip: gebruik altijd alle reinigingsmiddelen voorzichtig! Test de reiniger altijd eerst op een onopvallende plek.beton
Of er uitbloeiingen optreden in beton hangt grotendeels af van het kalkgehalte in het cement van het betonmengsel. De meeste kalk is gebonden, maar een overmaat die niet gebonden is, kan water in het beton oplossen. Deze oplossing diffundeert vervolgens naar het oppervlak. Het water verdampt en laat witte kalkaanslag achter.
Als er uitbloeiingen zijn op externe betonnen delen, zoals betonnen stapstenen, straatstenen of funderingen, mag er niets worden gedaan. De kalkaanslag wordt vroeg of laat door regenwater weggespoeld. In de meeste gevallen kunnen deze uitbloeiingen slechts gedurende een periode van maximaal twee tot drie jaar worden waargenomen. Uiterlijk dan komt de overtollige kalk volledig vrij.
Uitbloeiingen op een betonnen muur © IreneuszB © stock.adobe.com
Bij interne betonnen delen die niet aan weersinvloeden worden blootgesteld, kunnen de afzettingen zonder problemen worden verwijderd. De aangetaste plekken worden eenvoudig weggeborsteld en vervolgens met schoon water afgespoeld. Uitbloeiingen worden definitief gestopt wanneer het beton wordt verzegeld of geïmpregneerd.
Tegels
Meestal zijn er uitbloeiingen meestal op muren. Maar ze kunnen ook voorkomen bij vloerbedekkingen. Meest voorkomende oorzaak: binnendringend water door tegelvoegen of gebruik van vochtige tegellijm.
In veel gevallen kunnen uitbloeiingen worden verwijderd door de tegels te borstelen. Als dit niet effectief is, kunt u ook cementfilmverwijderaar gebruiken. Deze producten zijn echter op zuurbasis. Wees daarom voorzichtig: gebruik bij het verwijderen geen producten die het tegeloppervlak aantasten of dof maken.
Schadegeval: 3e spons
Hoewel uitbloeiingen "onschadelijk" zijn en schimmels voornamelijk de gezondheid in gevaar brengen, is de spons niet alleen schadelijk voor de gezondheid, maar vormt hij ook een bedreiging voor het bestaan van elk gebouw. Droogrot is een houtvernietigende schimmel en vormt het grootste risicopotentieel voor gebouwen De spons houdt van donker, met een uniform klimaat zonder grote luchtbeweging. Hij is niet veeleisend, maar extreem agressief. Als het eenmaal is gevestigd, is het bestrijden ervan allesbehalve gemakkelijk en van korte duur.
Droogrot © taviphoto, stock.adobe.com
Zelfs de kleinste hoeveelheden brengen het huis in gevaar, omdat het zich snel verspreidt, het hout aanzienlijk aantast en daardoor onder andere de statica van alle houthoudende bouwmaterialen aantast. In sommige deelstaten moet de aantasting met droogrot zelfs worden gemeld. Het vertegenwoordigt een ernstig constructiefout volgens de BGB en moet worden onderzocht door een bouwdeskundige volgens DIN 68800, deel 4.
Spons kan overal verschijnen waar vocht permanent in het hout doordringt. De huis- of appartementeigenaar heeft meestal geen idee wat er achter de muur of een verlaagd plafond groeit - totdat er ergens een muur of plafond inzakt. Hoewel spons vocht nodig heeft om te groeien, kan hij ook in droge lucht overleven. Dat maakt hem zo lastig! Omdat de droogrot dan vervalt in een soort "droge stijfheid". Na decennia kan het weer actief worden als het vocht krijgt. Bovendien hoeft het niet te zitten waar het vocht een muur binnendringt. Drie verdiepingen lager is ook droogrot te vinden.
Bijzonder risicovol: vloerplanken, kelderplafonds en, zeldzamer, de dakspanten, omdat het open hout hier relatief goed droogt. Vaker zit de spons in het plafond. De balkkoppen worden het meest beïnvloed, d.w.z. de delen van de balk die op de buitenmuur op de muur rusten.
De spons is het best te herkennen aan zijn tweekleurige kleur, die wordt geactiveerd door bacteriën. Het geïnfecteerde hout vertoont bruine en destructieve rot. De veroorzakende schimmel bestaat uit hennepachtige vezels en is witachtig, katoenachtig aan de buitenrand en oker tot oranje in de kern. In een vergevorderd stadium kan deze schimmel anderhalve centimeter dik en meer dan een meter lang worden.
Droogrot op parketvloer © taviphoto, stock.adobe.com
Geen beveiliging na een verbouwing
Er is een grondige renovatie nodig voor droogrot. Zelfs als het grondig is gerenoveerd, heeft de huiseigenaar niet honderd procent zekerheid dat zijn huis sponsvrij is. Om te beginnen kan de schimmel een verdieping lager zijn of in een andere hoek die niet is gecontroleerd. Aan de andere kant verspreiden de sporen, die bijna altijd in de lucht aanwezig zijn, zich zelfs bij zorgvuldige sanering.
BELANGRIJK: Het is essentieel dat de controle wordt uitgevoerd door een geautoriseerd gespecialiseerd bedrijf. De DIN 68800-4 in samenhang met de folder 1-2-05 / D van de "Wetenschappelijk-Technische Werkgroep Gebouwbehoud en Monumentenbehoud" geeft de specificaties voor renovatie. Dit werk moet worden gecontroleerd door een deskundige.Bij de renovatie worden geïnfecteerde houten delen verwijderd met een veiligheidsmarge van één meter. Bij het gieten moet een veiligheidsafstand van 1,5 meter aangehouden worden. Aangetast metselwerk en puin moeten ook worden verwijderd. Om zelfs de laatste resten te verwijderen, wordt vaak aanbevolen om het metselwerk te vlammen. Het is ook noodzakelijk om de oorzaak van de vochtbron te vinden en weg te nemen om een hernieuwde sponsplaag te voorkomen.
Als structurele maatregelen ervoor zorgen dat het aangetaste hout en metselwerk droog is en ook in de toekomst droog blijft, kan de renovatie-inspanning in individuele gevallen onder begeleiding van een deskundige ook worden verminderd. Zonder vocht stopt de houtrot zijn metabolisme en vernietigt het niet langer hout. Het blijft echter in de component en wordt bij aanwezigheid van vocht decennia later snel weer actief.
Om het risico van verspreiding te verkleinen, is een professionele en zorgvuldige verwijdering van de verwijderde houten delen en metselwerkdelen noodzakelijk. Ook na de renovatie is het noodzakelijk om de ruimte goed te laten drogen en de beschadigde plekken te behandelen met geschikte chemische beschermingsmiddelen. Het metselwerk kan worden geverfd met een sponsbarrière of het beschermingsmiddel wordt ingebracht als onderdeel van een boorgatimpregnering. Pas gelegde houtsoorten moeten eventueel preventief geïmpregneerd worden volgens DIN 68800, deel 3.
